Na szlaku spotkalismy człowieka.Szedł sobie wolno i patrzył.Zatrzymalismy się na pogaduszki zchwycajac sie pieknem jaki wokół rostaczało się w niewiarygodnych barwach błekitu i bieli kryształków lodu na sniegu.Robiłam zdjęcia i włąsnie wtedy jakos niefortunnie schowałam aparat co skutkowalo tym,ze zwyczajnie mi zginał,wypadł i przepadł.Poszlismy dalej.Kiedy skapnełam się ,ze nie ma apartu bylismy juz spory kawałek od tamtego miejsca.Tomek postanowił,ze wróci poszukac zgube.I cóz się okazało.Człowiek ów znalazl mój aparat i zawrócił z własnego szlaku by nas dogonic i oddac co znalazł.I teraz zastanawiam się czy którys z nas z naszej grupy i liderow gotów byłby zaniechac wyscigu czyniac taka przysługe.Bo to oznacza jak bardzo jestesmy ludzcy w drodze do osiagnięcia szczytu.
Ja wiem ,ze pewnikiem znajdzie się ktos kto powie-jezeli masz wolne tempo i rozgladasz sie wokól patrzac na każdy szczegół,dotykasz i zostawiasz jego obraz pod powieką to łaz samotnie i nie marnuj czasu innym co tylko minuty liczą i ranking podciągaja czasowy.Słusznie tak powie jesli wyczynowiec.
Przychodzi jednak i chyba u kazdego czlowieka taki moment ,ze juz nie musi się scigac.I powiem Wam moi drodzy,ze jest to najlepszy czas w zyciu kiedy juz nic sobie ani nikomu innemu nie musisz udowadniac.
Ja ten moment życia juz osiagnełąm i jestem szczęśliwa czego wszystkim bardzo ,bardzo zyczę
Amen
Pozdr dla ekipy!
Następnym razem niesiecie nasze plecaki, cwaniaczki 
