No więc było tak:
Piątek – przedpołudniowe spotkanie w Zakopcu, kawkowanie, śniadankowanie, busik i w dolinkę, hej!
Skład osobowy: Paweld, gand, Natalia, Zrzęda.
Siwa Polana wita nas jakoś tak siwo: chmury, mgły, spadający za kołnierz śnieg, początki odwilży. Na szczęście im dalej w dolinę, tym ładniej (w sensie: bielej). Troszkę zmartwił nas ten lawinowy trzeci stopień, ale to przecież dopiero piątek, więc pełni optymizmu, zakładamy, że będzie lepiej.
Polana Chochołowska, oczywiście cała w krokusach, tyle, że nie było ich widać, bo się przed nami pochowały, podobnie zresztą jak inne widoki
Nie to nie, poradzimy sobie bez widoków i bez krokusów. Do schroniska doszliśmy głodni i mokrzy (bo po drodze bałwany, zaspy, śnieżki i takie tam…), no i tak jakoś dzień nam zleciał…
Sobota – wciąż „trójka” bez widoków na zmiany, więc zapada jedyna możliwa w tej sytuacji decyzja: Grześ, a dalej się zobaczy. Pogoda całkiem przyjemna: bezwietrznie, od czasu do czasu pojawia się słońce, ale szlak ledwie przetarty, zwłaszcza po dojściu do kosówki.
Na Grzesiu widoki nie tyle były, co raczej tylko bywały. Mgły i chmury nie za bardzo dały nam się napatrzeć na Rakoń, a co dopiero dalej. Jednak z tego co dało się wypatrzeć, wynikało, że szlak nieprzetarty, a na przełęczach niezbyt fajne nawisy. Na zastanawianiu się co dalej, spędziliśmy trochę czasu, obserwując jednocześnie, jak walczą z Rakoniem nasi trzej poznani chwilę wcześniej znajomi – ruszyli w mgłę, z zamiarem dojścia na Wołowiec i zejścia zielonym do doliny (dwoje z tej trójki nie miało nawet raków). Kiedy wieczorem, w schronisku opowiedzieli nam trochę o tej trasie – przestałam żałować, że my skończyliśmy swoją przygodę na Grzesiu
A nasza droga w dół z Grzesia była już nieco mnie przyjemna niż w górę, bo na szlaku zrobiło się dosyć tłoczno. W ciągu 1,5-godzinnego zejścia minęły nas trzy (!) zorganizowane wycieczki, prowadzone przez przewodnika, i sporo niezorganizowanych spacerowiczów, których w sumie też zebrałoby się jeszcze na dwie wycieczki
Momentami było wręcz krupówkowato, co w połączeniu z koniecznością przedzierania się przez zasypaną śniegiem kosówkę, było dość irytującym przeżyciem. Nie obyło się naturalnie bez drobnej akcji ratunkowej po moim utknięciu w kosówce – ratował mnie przypadkowy, miły pan, bo moi towarzysze wycieczki zniknęli gdzieś we mgle… (ech, zatęskniło mi się za Grochem i jego opiekuńczym podejściem do kobiet na szlaku) Ale dobra, w końcu nie jestem pamiętliwa… 
No i co Wam tu jeszcze napisać? Sobotnie popołudnie było czasem pożegnań – część ekipy ruszyła do schroniska pod Ornakiem, część została na Polanie, grzebiąc kijkami w śniegu i odkupując kwiatki.
A niedziela? Czas powrotów – np. mojego do domu, wiosny w dolinę, krokusów na polanę…
To samo w obrazkach:
https://picasaweb.google.com/1167047805 ... OwskaGrzes#
zdjęcia ganda:
https://picasaweb.google.com/1073087911 ... oir9ejw8gE#
, a tak bez żartów jest super. Misio-bałwanek, bo chyba z tymi uszkami przypomina nieco misia 
czyżby już się obudził ze snu zimowego 
