Najpierw zjazd GS.
Potem Jezioro Tarnobrzeskie z przyczepą.
Następny tydzień - Góry Czerchowskie.
Tydzień w tydzień. A chałupa brudem zarasta! Sprawy niepozałatwiane! Dość wyjazdów, postanawiam, do Oldskula siedzę grzecznie na dupie
A tu w czwartek poznana (i od razu polubiona!) kiedyś w Bieszczadach koleżanka pyta - nie pojechałabyś na Trupielca? O, żesz, myślę sobie. Trupielec! Super. Jest przecież w planach już dawno (znów "przez" Wiolcię
)I jak zwykle moja silna wola okazała się żałośnie słaba i postanowienie wzięło w łeb!
Żeby się ratować we własnych oczach wykombinowałam tak, żeby przy okazji w Krakowie odebrać spodnie z reklamacji i kupić kilka ważnych elementów "norweskiego wyposażenia", czyli zrobię coś pożytecznego
Zakupy okazały się owocne, ale pomimo wyjazdu nad ranem (o 6.15
) nie zdążyłyśmy na busa, który miał nas z Dobczyc (gdzie chciałyśmy zostawić samochód) dowieźć do Myślenic 
Więc logistyczna kicha
Szybka decyzja i następuje wdrożenie planu B - idziemy na Ćwilin. Żadna z nas tam nie była, a piękna pogoda obiecuje cudne widoki z tego odsłoniętego w dużej części szlaku.
Startujemy z Gruszowca chwilę po południu (12.15) niebieskim szlakim. Jest pięknie!
Widok na Śnieżnicę, z której cały dzień startują i "rozlatują się" po okolicy paralotniarze.
Szybko dochodzimy na szczyt
A tam najpierw zbioróweczka
A potem prawdziwe przyjęcie z wykwintnym menu!
Serniczek i kawa z ekspresu!
I to cudne słoneczko mocno grzejące
Agnieszka robi kurs przewodnika beskidzkiego więc urządza sobie powtórkę. A jest na czym ćwiczyć!
Luboń i Babia
Tatry
Małe Pieniny z "czubatką" Wysoką
I wiele wiele innych szczytów widocznych z każdej strony. Są w galerii.
Po przyjęciu rozpoczynamy dłuuugi powrót żółtym szlakiem do Mszany cały czas tego dnia inwigilowane z powietrza.
Na koniec kolacja zjedzona w pięknych okolicznościach, wygłupy, a jakże!...
... i zejście do Mszany.
Oczywiście żadnego autobusu/busa w sobotni wieczór nie przewiduje się więc trzeba sobie radzić jak zazwyczaj
I tu dokonałam smutnego odkrycia, że chyba kończy mi się wdzięk i urok osobisty, który dotychczas gwarantował mi złapanie stopa w ciągu 10 minut po zejściu z gór...
Szło opornie i dopiero po pół godzinie przejechałyśmy te kilka kilometrów na przełęcz, a do domu dojechałyśmy kwadrans przed północą.
Było wspaniale pod każdym względem! Cieplutko, widokowo, niespiesznie, ale intensywnie. Przeszłyśmy 12,5 km szlakiem i ze 3 asfaltem - i to tyłem machając ręką, więc liczy się podwójnie!
A Agnieszka okazała się tym samym gatunkiem człowieka, co ja i bawiłyśmy się wyśmienicie! Dzięki, Agnieszko!
Zdjęcia tu: https://picasaweb.google.com/1151326283 ... redirect=1#
Zapraszam
. Moja szklanka jest do połowy pełna 
